De producten van het artistiek onderzoek dat Tine Guns voert, bestaan voornamelijk uit fotografische beelden maar kristalliseren soms ook in films en boeken. Deze worden bovendien vaak samen als één narratief geheel in een ruimtelijke installatie opgevat. Wat haar drijft, is een zoektocht naar de manier waarop een beeld werkt en hoe ze de bouwstenen ervan kan manipuleren en combineren. Guns tracht de realiteit zoals zij die ervaart te grijpen en met haar cinematografische trukendoos op te voeren in de door haar gekozen frames.

Via suggestieve verhaallijnen nodigt de kunstenaar ons binnen te treden in haar universum. Onze blikken kruisen elkaar – wie kijkt naar wie of wat? – en worden beantwoord door de personages en de landschappen die we door het venster zien passeren. Met het knipperen van onze ogen ontplooit zich sequentie na sequentie, still na still een wonderlijke, sensuele en tegelijk dreigende wereld. De architecturale en landschappelijke settings – zijn het waarachtige plekken of virtuele illusies? – zijn soms weids en open, dan weer potdicht en uitzichtloos. De verhalen worden uitgesponnen, binnenstebuiten gekeerd en omgedraaid waardoor het beeld zelf steeds primeert. Het moment als verheerlijking en vernietiging van een gedempte, barokke sfeer vol ingehouden passie.

Het werk van Tine Guns lijkt ons terug te brengen naar onze eigen essentie: onze identiteit wordt enerzijds in vraag gesteld, en anderzijds wordt dit vraagstuk in een kader geplaatst dat een spanning creëert tussen een subjectieve en een objectieve werkelijkheid. Terwijl de beelden zich verder ontplooien – de ene keer knipperend en flitsend, de andere keer voorzichtig schuivend – wordt de toeschouwer teruggebracht tot een wezenlijke ervaring van tijd. Er ontstaat verwarring tussen de eigen herinnering aan vervlogen tijden en een collectief onderbewustzijn vol herkenbare vormen, motieven en metaforen.

Tine Guns werd geselecteerd als laureate van de provinciale prijs voor beeldende kunst 2017. In het Roger Raveelmuseum brengt ze de installatie ‘The Diver’, de film ‘To Each His Own Mask’ en de fotoreeks ‘After the Flood’, waarin deze patronen samenkomen. Ons kijkgedrag, onze identiteit, de ervaring van de voorbijvliegende tijd en de confrontatie met het eigen en het gezamenlijke geheugen zijn de kaders waarbinnen verschillende reële en fictieve personages ons eigen gedrag projecteren: de zee als katharsis, rituelen die de tijd structureren, maskers om onze eigenheid te verbergen.